Naar aanleiding van een succesvol optreden in een jeugdhonk werd de groep in 1966 opgericht door Jan Veerman (zang), Jan Tuijp (basgitaar), Gerrit Woestenburg, Evert Woestenburg en Cees Tol (gitaar). Omdat ze geen naam konden verzinnen, nam de groep de naam aan waarmee ze in de Volendamse volksmond toen al bekend waren geraakt (Band Zonder Naam '66, of BZN'66). Het jaar ervoor speelde de vriendenclub al samen, maar een echte professionele band waren ze niet. Als oprichtingsdatum hiervan wordt op de BZN-site 1 juli 1965 aangehouden. Gerrit Woestenburg stapte in al 1966 uit de groep omdat hij de muziekactiviteiten niet kon combineren met zijn studie. Hij werd vervangen door de zeer j… More

Naar aanleiding van een succesvol optreden in een jeugdhonk werd de groep in 1966 opgericht door Jan Veerman (zang), Jan Tuijp (basgitaar), Gerrit Woestenburg, Evert Woestenburg en Cees Tol (gitaar). Omdat ze geen naam konden verzinnen, nam de groep de naam aan waarmee ze in de Volendamse volksmond toen al bekend waren geraakt (Band Zonder Naam '66, of BZN'66). Het jaar ervoor speelde de vriendenclub al samen, maar een echte professionele band waren ze niet. Als oprichtingsdatum hiervan wordt op de BZN-site 1 juli 1965 aangehouden. Gerrit Woestenburg stapte in al 1966 uit de groep omdat hij de muziekactiviteiten niet kon combineren met zijn studie. Hij werd vervangen door de zeer jonge Jaap Sombroek. In 1969 werd Evert Woestenburg om dezelfde reden vervangen door Thomas Tol. De groep scoorde al snel enkele bescheiden hitjes. Muzikaal gezien verschoof de groep in deze periode steeds meer in de richting van de hardrock-muziek, terwijl hun muziek daarvoor vooral op de muziek van bands als The Shadows leek. Deze muziek sloeg aardig aan na een tour door Zweden en Groot-Brittanni. Omdat het echte succes uitbleef, werd in 1974 besloten het muziekgenre radicaal om te gooien en de hardrock te vervangen door makkelijk in het gehoor liggende liedjes. Zanger en mede-oprichter Jan Veerman paste niet meer in het nieuwe genre, en moest noodgedwongen de groep verlaten. Hij werd opgevolgd door Jan Keizer, die toen al enkele jaren drummer van de groep was als vervanger van Jaap Sombroek. De nieuwe drummer werd Jack Veerman. Het jaar 1975 was een echt dieptepunt in de geschiedenis van de groep. Inkomsten uit de band waren er niet, en het echte succes bleef nog steeds uit. Het beeld dat Cees Tol schetst in het boek BZN twintig jaar muziek, ging rond die tijd voor bijna alle BZN-leden op: Op een gegeven moment had ik nog geen achthonderd gulden in de maand om van rond te komen. Ik liep met oude troep aan mijn lijf en m'n jassen verdienden dat woord niet. Zo'n rotzooi droeg ik. We zagen het echt niet meer zitten. De bedelaarsstaf kwam al dichter en dichter bij. [..] Schulden hadden we zat, het was om er wanhopig van te worden. Ik ging uit pure ellende muzieklessen geven op een Mavo in Edam. Op die manier kreeg ik toch nog wat geld binnen. Nadat in 1976 een optreden in een kerk met een gastzangeres erg succesvol was, werd besloten een zangeres als tweede vocalist bij de groep te zoeken. Dit was de laatste poging om door te breken; als dit niet lukte, zou BZN na 10 jaar stoppen. Jack Veerman over dit gebeuren in het boek BZN twintig jaar muziek: En er verscheen weer zo'n zangeres die niet geschikt was. We werden wanhopig. Ik stelde voor om dat jonge grietje toch maar langs te laten komen. Het ging om Anny Schilder. Ik belde haar op en vroeg of zij nog zong. Ja natuurlijk, was haar antwoord. [..] Op de dag van de repetitie belde ik Anny voor alle zekerheid op: An, je komt toch wel, he. We staan op je te wachten. Toen kwam de aap uit de mouw. Ze durfde niet en na lang praten lukte het mij om haar over te halen. [bewerken] De doorbraak Het nieuwe geluid van BZN, dat al snel bekend stond als 'palingsound', was meteen een groot succes. De single Mon amour, een liedje dat al jarenlang op de plank lag maar nooit was opgenomen omdat het niet paste binnen het repertoire, werd na aanvankelijke twijfel bij de BZN-producers door Rob Out tot alarmschijf benoemd en stond korte tijd later op nummer 1 in de Nederlandse hitparades. De single ging in totaal 130.000 keer over de toonbank. Ook in Belgi stond het nummer op 1. BZN bleek redelijk succesvol in Vlaanderen, ook na Mon Amour. Voor de bandleden was dit een onbeschrijflijk moment. Cees Tol in het boek BZN twintig jaar muziek: Jan Keizer en ik zaten op de Mavo toen bekend werd dat "Mon amour" op de eerste plaats stond. Niet te geloven. En tegen de leerkracht: We gaan er vandoor. [..] Driekwart van de klas snapte niet wat we daarmee bedoelden. Jan Tuijp, door geldgebrek een baan als leraar begonnen: Ik gaf met pijn en moeite twee weken nog les, daarna ging het niet meer. Als ik de klas binnenkwam zong het hele stel in koor "Mon amour". Van lesgeven kwam dan niet zoveel. Daar moest mee worden gekapt en wel zo snel mogelijk. Mon Amour betekende het begin van een lange periode waarin vrijwel alle uitgebrachte singles grote hits werden. Maar liefst twintig singles volgden in de 10 jaar na "Mon amour"; zeventien hiervan werden top tien-hits. In 1980 scoorde BZN alleen in de Nederlandse Top 40 zijn tweede nummer-1-hit met het nummer Pearlydumm. In de Nationale Hitparade kwam het niet verder dan de derde plaats. Ook albums van BZN verkochten in die tijd goed. De enorme populariteit van de band begin jaren '80 liet zich onder andere vertalen in een platina muziekcassette voor het album Grootste Hits uit 1980, goed voor 100.000 verkochte exemplaren. Dat was de enige muziekcassette waarvoor ooit platina is gegeven in de Nederlandse muziekgeschiedenis. Datzelfde album werd op lp ruim 280.000 keer verkocht. Ook werd in 1981 een kerstalbum uitgebracht. De verkoopcijfers overtroffen alle verwachtingen: het werd 300.000 keer verkocht. In 1982 presenteerde de groep als eerste Nederlandse band een verzamelalbum op cd, in plaats van de tot dan toe gebruikelijke lp. Apart detail is dat Anny Schilder de eerste zangeres ter wereld was die op een cd te beluisteren was, en BZN de eerste popgroep. De band liet in deze periode horen van diverse muziekmarkten thuis te zijn, zo getuigen het Rock-'n-Roll-achtige Rockin' the trolls, het Griekse sferen oproepende Chanson d'amour, Marching on dat militaire klanken laat horen en Blue eyes, waarin Oosterse klanken de boventoon voeren. [bewerken] Wisseling van de wacht Begin 1984 verliet Anny Schilder de groep om meer tijd aan haar gezin te kunnen besteden en korte tijd later aan een tamelijk succesvolle solocarrire te beginnen. Schilder nam in Nijmegen afscheid van de groep en de fans. De bandleden dachten dat dit het einde was van BZN, maar er werd een geschikte opvolger gevonden in de persoon van de destijds 20-jarige Carola Smit. Wat andere bands in het verleden de kop had gekost - wisseling van een lead-zanger(es) - leverde BZN weinig problemen op. Met de nieuwe zangeres daalden de single-posities iets, maar de albumposities verbeterden. De eerste hit met Carola, If I say the words, belandde op een vierde plek in de top 40. Toch gaf Jan Keizer aan dat er wel grote verschillen tussen Anny en Carola zijn. In het boek BZN twintig jaar muziek zegt hij onder meer het volgende hierover: Naar mijn mening heeft Carola ook een groter stembereik dan Anny. Het onderscheid in geluid ten opzichte van Anny is miniem. [..] Toch is er een behoorlijk verschil in stemmen van Anny en Carola, maar je moet in dit vak zitten om dat te kunnen horen. [..] Bij een van de laatste optredens van Anny in theater Carr stopte ik op een gegeven moment de sambaballen in haar blouse. Ik schreeuwde de zaal in: Vanessa. Vervolgens haalde ik die dingen er weer uit maar greep even mis. Anny gaf daar helemaal niet om, die bewoog geen spier van haar gezicht. [..] Carola keek me rustig aan en zei: Dat mag wel! Ik antwoordde: Dan doe ik dat ook. We traden 's avonds met Carola op met de band en op een gegeven moment duwde ik die sambaballen in haar blouse en haalde ze er weer uit. Maar als je dat gezicht had gezien. Lieve Heer, dat alleen was een compleet boekwerk waard. Die gelaatsuitdrukking en die blik in haar ogen. Geloof me, ik heb het niet weer gedaan. De waarschuwing was verdraaid duidelijk, zonder dat Carola iets zei. Dat ging dus niet meer op. Jammer, want ze is heel aardig gebouwd. Overigens hebben we intussen andere leuke grappen bedacht. In 1985 kreeg BZN de Firato-Award, wat betekende dat de groepsleden de meest populaire artiest van Nederland in dat jaar waren. In 1988 en 1990 kreeg de band deze prijs opnieuw. Toen in 1985 Canada werd bezocht voor clipopnames, vielen de Franstalige nummers van BZN direct in de smaak bij de plaatselijke bevolking. In 1986 werd het album Chanson d'Amour in Canada uitgebracht, wat resulteerde in een Canadese platina plaat. In datzelfde jaar vierde BZN haar twintigjarig jubileum met een groot openluchtconcert in Volendam. Ruim 40.000 fans waren hierbij aanwezig. Zangeres Carola kreeg in 1987 een herseninfarct. Er was grote onzekerheid over het bestaan van BZN. Zo stonden op verschillende voorpagina's van kranten koppen als: Komt Anny terug?, en er werd ook druk gespeculeerd over een eventuele nieuwe zangeres. De mannelijke bandleden gaven achteraf gezien aan dat zij dachten dat dit het einde van BZN moest zijn. Echter, na een voorspoedige revalidatie stond Smit na vijf maanden alweer op het podium. De TROS organiseerde in Hattem een grootse huldiging. De kaarten voor het eerste concert na deze periode waren binnen een uur uitverkocht. Vervolgens scoorde de formatie direct weer een top-10- hit met Amore en het nieuwe album Visions werd binnen korte tijd dubbelplatina. Voorjaar 1988 verlieten kort na elkaar de broers Cees en Thomas Tol de groep. Zij deden dit omdat naar eigen zeggen De karakters gingen botsen en ook de vele optredens werden te veel.[bron?] Ruim een jaar later scoorden zij solo als Tol & Tol een nummer-1-hit met het nummer Eleni. Ze werden in BZN vervangen door Dirk van der Horst (ex-Dizzy Man's Band) en Dick Plat (ex-Left Side, ex-Canyon). Het was ook het jaar waarin een regulier BZN-album voor het eerst op cd verscheen, naast de tot dan toe gebruikelijke lp. Na een ietwat moeilijke start met de twee nieuwkomers in BZN, kwam in 1989 het album "Crystal gazer" uit. Dit werd in een dag goud en platina. BZN bracht eind jaren '80 ook albums uit in Zuid-Afrika. In 1990 ging BZN een special opnemen in Kenia, en hierna werd Zuid-Afrika aangedaan voor een reeks concerten. In de twee weken tijd dat BZN in dit land was, werd ieder tv- en radioprogramma aangedaan. Dit bezoek was zo'n groot succes (60.000 fans hebben de concerten bijgewoond) dat ervoor werd gekozen in 1991, 1993 en 2004 terug te keren voor concerten in dit land. In 1991 bestond de groep 25 jaar. Hoe populair de band begin jaren '90 was, werd duidelijk tijdens het jubileumconcert. Ruim 55.000 mensen volgden in het centrum van Volendam het openluchtconcert. Dit kon toen via het grootste mobiele televisiescherm van Europa. In alle NOS Journaals werd aandacht geschonken aan het zilveren jubileum en ook vanuit het buitenland waren cameraploegen aanwezig om de festiviteiten rondom het jubileum te registreren. Dit concert werd ook uitgezonden bij Veronica, en trok meer door 2 miljoen kijkers. Na het Zuid-Afrikaanse succes, werd gepoogd Duitsland te veroveren. Eerdere pogingen liepen op weinig uit, en ook deze keer mislukte het. In 1997 werd een laatste poging gedaan. Op een regionaal succes in de regio rond Mnchen na, was ook dit een flop. Toch had Nana Mouskouri ooit een hit in Duitsland met het BZN-nummer "Twilight". Zij is niet de enige die BZN-liederen heeft gecoverd: Mireille Mathieu en Vicky Leandros hebben ook versies van BZN-liederen gemaakt. In Spanje zijn verschillende pogingen gedaan door te breken, maar ook hier kwam het niet tot een echte doorbraak. In Australi, Taiwan en Korea heeft BZN een grote schare fans. [bewerken] Omslagen in de muziekcarrire Toen in 1994 het live opgenomen nummer Banjo man een van de grootste BZN hits werd, inspireerde dit de band tot het live met publiek opgenomen album Round the Fire. Het jaar hierop vierde BZN het 30-jarig jubileum, door samen met het Groot Gala Orkest onder leiding van Harry van Hoof en enkele zangkoren een cd op te nemen, te weten A Symphonic Night. Jack Veerman, Jan Keizer en Jan Tuijp zijn op deze cd ook verantwoordelijk voor de doorbraak van Jantje Smit, die samen met Carola Smit het gevoelige Mama ten gehore bracht. Omdat dit album bij het publiek erg in de smaak viel en de band zelf naar meer verlangde, werd in 1998 A Symphonic Night II opgenomen, waaraan nu het Symphonic Night Orchestra en het Volendams Operakoor, beide onder leiding van Paul Natte, hun medewerking verleenden. Albums werden tot 1999 bij BZN minimaal platina, maar singles scoren lukte de band niet meer als voorheen. In 1999 probeerde BZN met de single Baby Voulez-Vous? een overstap te maken naar een verjongend imago. De single met een rockachtig karakter kon echter niet worden gepromoot. Tijdens het optreden waarbij de band voor het eerst de nieuwe single wilde laten horen, kreeg zanger Jan Keizer last van zijn hart. Op aandringen van bassist Jan Tuijp ging hij naar de dokter, die hem vertelde dat hij op het nippertje ontsnapt was aan een hartinfarct. De single bereikte daardoor slechts een teleurstellende nr. 39 in de Mega Top 50 en haalde de Nederlandse Top 40 niet. Volgens vele fans had dit nummer met een goede promotie aanzienlijk hoger kunnen eindigen.[bron?] In het nieuwe millennium werd de single Will there be a time uitgebracht. Deze bleef steken op de nr. 39-positie in de Mega Top 50. Deze single, die over de bedreigde walvissen ging, werd gemaakt in overleg met het WNF. In 1990 werd al eerder een single uitgebracht met medewerking van het WNF, Over the Hills, over de uitstervende olifanten. Volgens drummer Jack Veerman is dit de beste tekst die BZN heeft geschreven.[bron?] In 2002 was hun lied Walking in Heaven in Denemarken een bescheiden hit. In 2003 verraste BZN de buitenwereld door een nieuwe omslag te maken qua repertoire. De groep ging over op Nederlandstalige schlagerachtige nummers. Hieruit kwamen twee Nederlandstalige albums voort, te weten Leef je Leven (2003) en Die Mooie Tijd (2005). Deze BZN-albums werden beloond met royale top 10 posities wat ook in het verdere verleden regelmatig voorkwam. Blijkbaar viel de zoveelste omslag in het BZN-repertoire ook deze keer weer bij het publiek in de smaak. Ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum verscheen najaar 2005 een verzamelalbum van de band met daarop in chronologische volgorde een overzicht van alle 54 Top 40-singles, getiteld The Singles Collection. Van het album bestond - in een bescheiden oplage - ook een uitgebreide uitgave met dvd. Tevens werd een jubileumshow op TV uitgezonden. Hierin ontbraken echter oud-bandleden als Anny Schilder en Cees en Thomas Tol. Omdat de jubileumuitgave met dvd bijzonder snel uitverkocht raakte, verscheen deze begin 2006 ook als afzonderlijk uitgave, en belandde vanuit het niets direct op de eerste plaats in de dvd Muziek Top 30. [bewerken] Onderscheidingen BZN is meermalen onderscheiden voor zijn verdienste voor de Nederlandse popmuziek, onder andere met een Edison (2001). Enkele andere prijzen van hen zijn: de Veronica Top 40 Award (1976 en 1980), Gouden Tulp (1979), Gouden Harp (1983), Gulden Vedel (1987), Veronica Award (1983, 1984, 1988, 1989, 1991 en 1992) en Lifetime Achievement Award (2000). Ook hebben Keizer (1997), Smit, Veerman, Tuijp en Plat (allen 2005) een koninklijke onderscheiding ontvangen. [bewerken] Typisch BZN Typerend voor de groep was dat een nieuwe album dikwijls werd gepromoot met een in het buitenland opgenomen special. De keuze viel op onder andere Canada, Marokko, Maleisi, Spanje, Kenia, Griekenland en Zuid-Afrika. Ook werd na elk uitgebracht album een tour door het hele land gemaakt. BZN was de eerste groep of artiest in Nederland die een theatertour startte. Tijdens zulke tours deed zanger Jan Keizer een zogenaamde 'funny act'; zoals een imitatie van Agnetha van ABBA, Meat Loaf, Tina Turner of Nana Mouskouri, een Supremes-act of een Arabische-act. Zanger Jan Keizer zelf: Als ik Carola was, zou ik nooit naast zo'n idioot willen staan. Ook is het gebruikelijk dat drummer Jack Veerman bij elk concert een minutenlange drumsolo heeft. Typerend voor BZN was dat ze sinds de jaren '80 vόόr elk optreden door manager Dick de Boer van huis werden afgehaald met een grote Amerikaan (waarin plaats is voor 7 personen) naar de plaats van bestemming werden gereden. [bewerken] Overlijden Eind 2002 werd bij Dirk van der Horst, de eerste niet-Volendammer in de band, kanker geconstateerd. Zijn plaats werd daarom begin 2003 ingenomen door John Meijer uit Wormer. Op 22 september 2004 overleed Van der Horst op 57-jarige leeftijd in het ziekenhuis te Alkmaar. Bij de bandleden was al vanaf januari 2003 bekend dat de gezondheid van Van der Horst slecht was. Nauwelijks een jaar later overleed ook producent Roy Beltman op 59-jarige leeftijd. Hij produceerde de albums en singles voor BZN vanaf 1975. Op 4 mei 2007 overleed de 61-jarige Jacques Hetsen, n van de managers van de band, plotseling aan de gevolgen van een hersenbloeding. Hij deed ruim 40 jaar de boekingen voor BZN. [bewerken] Afscheid Op 15 februari 2006 maakt de formatie in een persconferentie bekend dat halverwege 2007 het laatste concert zou worden gegeven. Zanger Jan Keizer had namelijk eerder bij de band aangegeven dat na 40 jaar BZN het "heilige vuur" voor hem begon te doven en hij daarom met de band wilde stoppen. De groep respecteerde dit besluit en stopte derhalve -na een uitgebreide afscheidstournee van ongeveer 100 concerten- zelf ook. Het afscheidsconcert vond plaats op 16 juni 2007 in evenementenhal Ahoy te Rotterdam. Omdat de vraag naar concertkaarten voor deze laatste tournee zeer groot bleek te zijn, werden vele extra concerten toegevoegd, onder meer in Martiniplaza. In Ahoy werd op 15 juni ook nog een extra concert gegeven. Op 10 juni vond nog een extra concert plaats, exclusief voor de winnaars van de Postcode Loterij). De afscheidstournee, die uit meer concerten bestond dan gebruikelijk, was een groot succes. Bijna alle zalen waren ruim van tevoren uitverkocht. In totaal bezochten ongeveer 200.000 mensen de Final Tour.[bron?] Op 17 november 2006 werd een set van drie dvd's uitgegeven waarop 15 van de in totaal 31 BZN specials staan, uitgezonden in de periode 1981-2002. Verschillende televisieopnames zijn uit de archieven gewist, hierdoor ontbreken 16 specials. Deze DVD-set kwam in december binnen op plaats 4 in dvd top 30 en heeft tot twee maal toe op nummer 1 gestaan. Op 20 april 2007 werd de laatste BZN-single uitgebracht: Goodbye. Deze bereikt de 6e plaats van de Single Top 100, de 22e plaats in de Top 40. Het nummer werd weinig op nationale radiostations gedraaid en deze single verdween na respectievelijk 6 en 4 weken uit de hitparades. Op maandag 21 mei 2007 is BZN als eerste Nederlandse band op een officile postzegel afgebeeld. De bandleden waren met een smoes naar een hotel gelokt. Hier kregen zij tot hun grote verrassing de eerste velletjes postzegels uitgereikt. Eerder werd ook al een BZN-parfum uitgebracht, dat inmiddels uitverkocht is. Op 25 mei 2007 nam BZN op de radio afscheid met hun laatste radio-optreden bij Daniel Dekker op Radio 2. Een dag voor het allerlaatste concert in Ahoy Rotterdam zond de TROS "De historie van BZN" uit[1]. In een uur tijd werd het geheim onthuld van ruim veertig jaar palingsound. Op 16 juni werd een zes uur durende BZN Top 100 uitgezonden. Deze Top 100 was eerder al uitgezonden voor het 40-jarig jubileum van BZN. Het definitieve afscheid van BZN vond op 16 juni 2007 plaats, en werd live uitgezonden door de TROS. 1.613.000 mensen bekeken dit afscheidsconcert volgens de Stichting KijkOnderzoek. Van dit laatste optreden is een live registratie gemaakt op dvd en cd. Een dag voor de release waren er al meer dan 40.000 exemplaren besteld door de winkeliers waardoor hij al de gouden status kreeg. Bijzonder detail hierbij is dat sinds het album Pearls, tien jaar eerder, het de band niet meer was gelukt om in de Album Top 100 de nummer 1-positie te verkrijgen. Het verzamelalbum "The singles collection" stond in de tweede week van augustus 2007 voor de 50e week in de Album Top 100. Hiermee was het officieel het langst genoteerde BZN album in deze hitlijst. Het vorige record stond met 49 weken op naam van het dubbele platina album "A Symphonic Night". Op 4 januari 2008 werd bekend dat het afscheidsconcert van BZN n van de 15 genomineerden was voor "Ht televisiemoment van 2007".[2]. Op 6 februari 2008 werd bekend dat in maart 2008 de 5-delige CD-box "BZN Top 100" zou verschijnen. Deze "hitlijst" is uitgezonden tijdens het BZN jubileumjaar[3]. Jan Keizer en Anny Schilder hebben na 25 jaar weer samen opgetreden en Mon Amour ten gehore gebracht. Dit n.a.v. de 80e verjaardag van Mies Bouwman. Op 30 december 2009 werd dit uitgezonden door de AVRO. [bewerken] Renieband In 1997 richtte Jan Veerman samen met Cees en Thomas Tol, Jaap Sombroek en Evert Woestenburg de BZN66 Reunion Band op. Aanleiding hiervoor was het Goud van Oud-festival in Monnickendam. Omdat de bassist in BZN nog nooit gewisseld was, werd hiervoor de 'vreemde' Mike Kamp uit Edam gevraagd. In 2000 werd ook Anny Schilder bij de band gevraagd. Zij doet echter niet aan elk optreden mee. Ondertussen zijn diverse bandleden van het 'eerste uur' alweer gestopt. Mike Kamp werd opgevolgd door Johan te Riele, Jaap Sombroek door Klaas Tuijp en Evert Woestenburg door Peter Schilder. Van de zeven bandleden die tegenwoordig nog optreden, hebben er dus vier (Jan Veerman, Anny Schilder en de gebroeders Tol) daadwerkelijk in BZN gezeten.